ตำนานรักดอกเหมย

" นั้นเสียงใคร ที่นี่ไหน มีใครอยู่บ้าง " ไม่ว่าข้าจะส่งเสียงสักเท่าไรสิ่งได้กลับมาคือว่างเปล่าไม่มีเสียงใดๆตอบรับ

จนข้าคิดว่าข้าคงหูฝาดไปเองที่นี้ไม่มีใครสักคน มีแค่ข้าเพียงผู้เดียว แต่แล้วก็มีแสงสว่างสาดส่องมาทำให้ข้าต้องยกมือขึ้นบังแสงนั้น 

      " ที่นี้ คือ จิตของเจ้า " เสียงแหบพล่าได้เอ่ยขึ้น ไม่ว่าข้าจะพยายามมองหาต้นเสียงข้าก็มองเห็นเพียงแสงรำไรแค่นั้น

      " ท่านเป็นใคร เหตุใดจึงไม่แสดงตัวออกมา " หญิงสาวจึงเอ่ยตอบ  และละความพยายามที่จะหาที่มาของต้นเสียง

      " ข้าเป็นเพียงจิตวิญญาณเศษเสี้ยวส่วนหนึ่งของเจ้า "

      "  ข้าจะออกไปจากที่นี้ได้เยี่ยงไร ท่านจงชี้ทางแก่ข้าเถิด " จิตมารเมื่อได้ฟังคำกล่าวที่หญิงสาวเอ่ยจึงแสยะยิ้มกระหยิ่มใจ เมื่อเป้าหมายของมันกำลังจะบรรลุผล

       " หึ...หึ.. ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่หนาวเน็บแห่งนี้เอง เพียงแต่เจ้าต้องมีสิ่งตอบแทนให้กับข้า " เมื่อหญิงสาวได้ยินดั่งนั้นตวงตาจึงเบิกกว้างเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบเฉยดั่งเดิม 

       " ท่านต้องการสิ่งใด แม้! วิญญาณข้าก็มอบให้ท่านได้ " จิตรมารเมื่อได้คำตอบที่พอใจจึงเอ่ยขึ้น

       " ข้าต้องการให้เจ้าหว่านเมล็ดพืชพันธ์ ในจิตของเจ้าเสี้ยวหนึ่งของพื้นที่จะได้หรือไม่ เมื่อใดที่มันออกผลข้าจะมาขอคืน แต่เจ้าจงจำไว้ว่าเจ้าต้องดูแลมันให้ดี เมื่อใดที่พืชพันธ์เหี่ยวเฉามันจะกลืนกินดวงจิตของเจ้าที่ละนิด"

        " ข้าตกลง "  

        " ดี... ดียิ่งนัก ในที่สุดข้าจักเป็นอิสระ"  จิตมารหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเสียงมันนั้นดั่งคมมีดที่เฉือนหนังทั้งร่างกายไปทุกอณู ในที่สุดนางก็หมดสติล้มลงไป